I've
been painting all my life.
In my head. And in my throat. The possibility to use shapes and forms, hasn't occur to me for a lifetime. What I could do, was fantasize. But the School for Journalism didn't have a place for me, twice. We made music. In a small basement. Very loud. Feeling the bones rattle. Turnaround fair '77, i guess. No painting, no writing, no music. Creativity in cauliflowers. And blinkers. Own choice, fair is fair. Happiness: wife, kid, own business, house, jobs.
|
Ik schilder al mijn
hele leven.
In m'n hoofd. En in mijn keel. De mogelijkheid om kleuren en vormen te gebruiken is een leven niet bij me opgekomen. Fantaseren kon ik wel. Maar ik kreeg geen plaatsje op de School voor de Journalistiek. We maakten muziek. In een kleine kelder. Loeihard. De knoken voelen rammelen. Draaiom kermis '77, schat ik. Niet schilderen, niet schrijven, niet muziek maken. Creativiteit in de bloemkool. En oogkleppen. Uit vrije wil; eerlijk is eerlijk. Wegwijzer naar geluk: vrouwtje, huisje, eigen zaakje, kindje, baantjes. Pauli P en het hervonden geloof. Heel veel muziek. Vier keer per week. Helemaal geweldig. Melodietjes en teksten. Van oude glorie en gemiste kansen. Van nooit te laat om te beginnen. Van spiegels en grootste fans. Een nieuw milennium. En toen was het op. Het was mooi maar genoeg. Dikke streep onder alles: werk, huis en tot de dood ons scheidt. Tataaaaaa !!!! Re-incarnatie bij Mia. En thuiskomen bij Patricia. Schatten van de herontdekte ik. 'Vrijheid' is het toverwoord. Geen MOETEN meer ! Geen commanderende bazen. Geen verplichte visites. Geen prietpraat-verjaardagen... Maar schilderen...scheppen, elke dag. De vormen en kleuren van de binnenkant gedachten en gevoelens, op doek en digitaal. Ik in het echt. Leven en bewust zijn van alles. Proberen niemand te oordelen, omdat we allemaal deel uitmaken, van het geheel dat The Creator is. - 2007 |
my living room untill june 2010 |
|